Gisteren 1 jaar geleden vertrok ik uit Sint Anthonis in onze auto. Dick zou een paar uur later volgen met zijn bus. Uitgezwaaid door vrienden en familie, vertrok ik met een brok in de keel en reed ik voor het eerst alleen naar onze nieuwe woonplaats. Daar waar ik in april in 45 minuten door het huis en 15 minuten door de tuin was gesneld en 5 minuten door het dorp had gereden. Onze nieuwe woonplaats, daar waar ik 0 minuten gewandeld had….. maar waar ik hoopte veel te gaan wandelen!
Die hoop is gelukkig in het eerste jaar al ingelost. Op 1 januari besloot ik dat ik in 2022 1000 kilometer wilde wandelen en dat alle wandelingen van 3 kilometer en meer meetelde voor deze “challenge”. Iedereen die mij een beetje kent weet overigens dat ik helemaal niet van de “sportieve” challenges ben, maar dit leek me toch een leuke uitdaging.
En eigenlijk is het helemaal geen uitdaging gebleken tot nu toe! Hahaha. Ik heb tussen 1 januari en nu (op 22 aug) 671 kilometer gewandeld/gehiket, en lig dus mooi op schema.
Wat ik hoopte, is werkelijkheid geworden:
– het is hier héérlijk wandelen,
– ik ga zonder moeite ook alleen wandelen hier in de omgeving
– en we wandelen ook veel samen
– vanuit ons huis/de gîte kun je verschillende kanten op wandelen en allerlei leuke verschillende rondes maken
– de kortste wandeling is zo’n 3 kilometer en onze langste tot nu toe hier is zo’n 18 kilometer, maar een langere route maken is ook geen probleem.
Typerend voor wandelingen hier in de buurt zijn de groene heuvels/bergen, de prachtige uitzichten, bossen met bemoste rotsen, beekjes en watervallen groot en klein en de frisse lucht!
We gaan er ook geregeld op uit met de auto, dan rijden we 20 tot 45 minuten en gaan ergens anders een mooie tocht lopen. Zo hebben we de afgelopen 2 weken 2x een prachtige wandeling die startte vanaf de Routes des Crêtes. Deze route rijden is sowieso al een plezier, maar er wandelen is nog veel leuker! Vrijdag maakten we daar een wandeling met onze buurvriend Teun die op bezoek was uit Nederland. Hij moest een beetje trainen met wandelen met hoogtemeters voor een 10km wandeling naar de top van de Mont Ventoux, dus namen we hem mee naar de Hohneck.
We startten met de wandeling onderaan de Hohneck bij de parkeerplaats bij de 2 restaurantjes die daar zitten. De Routes des Crêtes, waar de Hohneck aan ligt, staat bekend om zijn prachtige uitzichten. Maar toen wij uitstapten, zagen we vooral mist! Dus eerst maar een kopje koffie drinken bij Le Paquis (één van de 2 restaurantjes ter plekke). Daar ontmoette we de meest lieve hond die ik ooit heb ontmoet, en ik ben helemaal geen hondenmens, maar deze had ik zo in mijn binnenzak willen stoppen en mee willen nemen. Overigens was de eigenaresse van het restaurant én de hond ook erg aardig, dus besloot ik toch maar om haar niet haar hond te ontnemen.
Ook toen we startten met de wandeling was het nog mistig, maar eerlijk gezegd hou ik daar wel van. Ik vind het vooral mooi als de mist dan langzaam optrek en je de flarden ervan tussen de bergen ziet hangen. Gelukkig gebeurde dat ook terwijl we van de Hohneck naar de Kastelberg liepen. We kregen steeds meer uitzicht en wellicht heb ik een “paar” keer gezegd: ”Wat mooi hier hè!” Gelukkig werd op die uitroepen van mij ook bevestigend gereageerd door mijn wandelgezelschap. 😉
Deze wandeling staat denk ik nu ook wel bovenaan in mijn top 3 mooiste wandelingen die we tot nu toe hier gemaakt hebben. Het voorbijtrekkende landschap was heel afwisselend en prachtig. Boven op de berg liepen we langs en over grasvlaktes met grazende koeien, die we af en toe eerder hoorden (door de koeienbellen) dan dat we ze zagen. Ook zagen we een gems en genoten we van de uitzichten (door de flarden mist heen). Op de flanken van de berg liepen we door verschillende soorten bos en werden we soms opeens getrakteerd op een mooi stuwmeer. De paden waren voor het grootste deel makkelijk beloopbaar, maar avontuurlijk genoeg en ook afwisselend, we liepen zelfs een stuk helemaal langs een waterval op omhoog. En er zat een goede verdeling tussen het klimmen en dalen. Het laatste stukje klimmen naar de top van Hohneck vond ik wel pittig (met al 13 km in de benen), maar een beetje uitdaging moet er ook wel in zitten, dat maakt het ook leuk. Toen we op de top van de Hohneck aankwamen hadden we het traditionele stuk “tarte aux myrtilles” met iets te drinken erbij ook echt wel verdiend!
Hiernaast zie je de route van de wandeling rond de Hohneck en Kastelberg. Ik zal binnenkort nog eens wat meer van mijn favoriete wandelingen delen, maar nu ga ik eerst… wandelen! En wel vanuit huis naar de Petite Cascade, maar daarover dus later meer.
