De Franse taal… ik kwam er voor het eerst mee in aanraking toen ik een jaar of dertien was en we Franse les kregen van mevrouw Fransen (ik verzin het niet). In de ogen van een 13-jarige is iedereen boven de 30 al oud, maar ik kan me wel herinneren dat mevrouw Fransen nog niet zo oud was. Waarschijnlijk nog niet zo lang afgestudeerd. Ze moest zelfs af en toe met ons meelachen als wij, giebelende pubermeisjes, weer eens de slappe lach hadden.
De eerste les in ons Franse lesboek ging over…. de ruimtevaart! Ik verzin het wederom niet. Mijn zussen kregen op de mavo lessen met woorden en zinnen die je goed kon gebruiken als je op een Franse camping stond in de zomer, maar de lesboekschrijvers hadden waarschijnlijk bedacht dat de pubers op het VWO meer belang hadden bij Frans vocabulaire over de ruimtevaart. Nou woon ik inmiddels ruim 10 maanden in Frankrijk en ik heb helaas nog geen één keer het woord “navette spatiale” (spaceshuttle) kunnen gebruiken.
dit is niet echt hoe mijn 1e les Frans eruit zag.
Overigens was ik qua interesse nogal een Bèta-meisje op school en vond ik buitenlandse talen niet leuk om te leren. Wederom helaas… hahaha! Dus zodra ik een taal mocht “laten vallen” deed ik dat en Frans was de taal die er het eerste aan moest geloven. Volgens mij heb ik dus maar 2 jaar Frans gehad op school. En hoewel ik vrij goed kon leren, kon en kan ik ook heel goed vergeten… dus afgezien van enkele basiswoordjes zoals maison, voiture èn navette spatiale heb ik van 2 jaar Frans op school bijna niks onthouden.
Toen ik met Dick naar Frankrijk ging, we uiteindelijk een vakantiehuisje kochten in Frankijk en ik ook Franse vrienden van hem ontmoette, zat het gebrek aan kennis van de taal me toch in de weg. Daarom ging ik een cursus Frans volgen bij de Alliance Française in Nijmegen. Aangezien ik nu wist waarom ik de taal wilde leren èn ook gelegenheid had om het geleerde in de praktijk toe te passen, was de motivatie nu ik eind dertig was vele malen groter dan toen ik 13 was. Maar helaas was mijn geheugen en leervermogen vele malen slechter dan toen ik 13 was!
De eerste lessen vielen wel mee, in het begin ga je relatief gezien natuurlijk het meest vooruit, maar op een gegeven moment vond ik het Frans alleen nog maar moeilijk. Aristoteles zei hierover al: ”Hoe meer je weet, hoe meet je je beseft dat je niks weet.” Dit principe wordt ook uitgelegd als het Dunning-Kruger Effect, en dit effect ligt vaak ten grondslag aan het “Imposter Syndrome”. Zie ook onderstaande afbeeldingen. Zoals ik al zei, als je begint met iets (relatief) nieuws te leren, dan heb je het gevoel dat je in eerste instantie flink vooruit gaat en je goed bezig bent, je bereikt dan de “peak of Mr. Stupid”. Sommige mensen blijven hier op hangen, ze weten relatief gezien vrij weinig over een onderwerp of beheersen een bepaalde vaardigheid maar heel basaal en toch hebben ze het gevoel dat ze heel volleerd zijn.
Verdiep je je echter verder in een taal, een onderwerp een vaardigheid, dan ga je ook steeds meer inzien wat je allemaal nog niet weet en dat kan best ontmoedigend werken, vandaar de titel “Valley of despair”. Die vallei ken ik vrij goed! Hahaha!! Voor mij uitte deze fase zich in “ik blijf Frans maar moeilijk vinden”. Dus alhoewel ik echt wel vooruit ging, bleef ik maar steeds het gevoel hebben dat ik “un petit peu” Frans sprak en bleef alles “difficile”.
Na ruim 10 maanden woonachtig te zijn in Frankrijk begin ik een beetje uit deze vallei der wanhoop te kruipen.. wat klinkt dat lekker dramatisch…en begin ik de helling van verlichting te beklimmen. Gelukkig doe ik hier in de Vogezen ook genoeg ervaring op met hellingen beklimmen, dus ik denk dat het uiteindelijk wel goed zal komen met mij en de Franse taal.
Waar ik trouwens wel tegen aan liep en soms loop hier is het verschil tussen het Frans dat ik in Nederland op school en in cursussen etc. leerde en de Franse spreektaal zoals die werkelijk in Frankrijk gesproken wordt. Daar zit nog best wat verschil tussen.
Maar dat is iets voor een volgende blog! 😉
