Na het volgen van de “mannen-Tour de France” konden we naadloos overgaan op het volgen van de Tour de Femmes. Hierbij vielen we met onze neus in de Franse beurre, aangezien de fietsende dames maar liefst 4x in de Vogezen fietsten!
Het was dit jaar de eerste keer sinds lange tijd dat er weer een “Tour de France” voor vrouwen werd georganiseerd. Vooraf waren er criticasters die zeiden dat deze Tour de Femmes teveel werd opgeblazen qua aandacht en verwachting en dat het “gewoon” een ronde was zoals er wel meer zijn voor wielrensters.
De algehele ervaringen na afloop zijn echter over het algemeen laaiend enthousiast en zo waren ook onze ervaringen. Wij gingen naar de finish van etappe 5 in Saint-Die kijken en waren verrast door het vele publiek, de leuke atmosfeer en de benaderbaarheid van de rensters.
Nadat we de Nederlandse Lorena Wiebes de etappe zagen winnen, we een woordje gewisseld hadden met Marianne Vos en haar daarna in het geel gehuldigd zagen worden, Demi Vollering geconcentreerd zagen uitrijden en nog meer rensters spraken… wisten wij genoeg: we gaan zeker nog een keer kijken!
Etappe 7 had een finish bovenop de Markstein, dus dat leek ons wel een mooie plek om naartoe te gaan. Dick fietste vanuit huis naar de Col de la Schlucht en ik reed daar met de auto inclusief elektrische fiets achterin naartoe. Samen fietsten we over de Route des Crêtes vervolgens 20 km naar de Markstein. Wat een prachtige route, met geweldige uitzichten zowel links als rechts en een overgang van de Vogezen naar de Elzas! Deze fietstocht is overigens goed te doen voor de elektrische fietser / tourfietser met een beetje conditie.
Op de Markstein keken we even rond, deed ik net alsof ik gewonnen had en gehuldigd werd op het podium. Dat was op zich wel terecht geweest na 20km fietsen vond ik, maar in werkelijkheid moest ik het doen met een plekje voor het podium. Vervolgens vonden we een mooi plekje op een terras waar we eerst een heerlijke welverdiende crêpe chocolat banane aten. Vanaf hier hadden we uitzicht op de finish en zouden we de dames ook voorbij zien komen fietsen. Maar voor het zover was kwamen er eerst nog een grote groene wielrenner, een grote kip, Asterix en Obelix en nog veel meer voorbij: oftewel de reclame caravaan! De mensen op de wagens maakten er echt een feestje van dat goed aansloot bij de toch al leuke sfeer bovenop de berg.
Na de caravaan was het tijd voor de rensters. Het deelneemersveld was behoorlijk uit elkaar getrokken, wat voor ons als toeschouwers natuurlijk leuk was om te zien. We zagen als eerste de ijzersterke Annemiek van Vleuten voorbij komen en een heel stuk later Marianne Vos nóg in het geel passeren. Dick moedigde fanatiek aan en ik klikte erop los met mijn camera!
Zoals verwacht kwam Annemiek als eerste over de “arrivée”. Wat een kanjer! We zagen haar finishen en hadden vervolgens goed zicht op wat er eigenlijk verder achter een finish gebeurt. Sommige dames kwamen nog redelijk fris aan en waren vrijwel direct in staat tot een praatje met fans. Anderen kregen eerst een grote knuffel van geliefden en weer anderen kwamen echt halfdood over de streep en moesten van de fiets getild worden. Één renster van Bike Exchange heeft zeker 20 minuten bijna bewegingsloos op de grond liggen bijkomen, uiteindelijk was de toegesnelde medische hulp met rolstoel niet nodig en kon ze toch weer te voet haar weg richting de teambus vervolgen, maar ik was even bang dat er echt iets mis was.
Dick is nog naar de start van de laatste etappe in Lure gaan kijken, maar ik was na een volle dag bovenop een berg, in de drukte en 29 km fietsen wel toe aan een rustdag…. hahaha… Ik denk dus toch dat ik me niet ga aanmelden voor de Tour Femmes van 2023. Maar afgaande op het succes van deze “dames-Tour” komt er zeker een vervolg en als het even kan staan wij dan weer langs de kant!
